marion korenromp

Labyrint 6 (van de 12): lichtlabyrint in Montfoort Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar. Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten. Deze keer de luxe van een labyrint dicht bij huis:  lichtlabyrint in Montfoort. Afgelopen donderdag en vrijdag lag er een lichtlabyrint in Montfoort. Het initiatief kwam van Hedwig Mensink, mijn collega. Het vroeg veel voorbereiding. De stoelen  moesten weg. Toen kwam het wiskundige gedeelte:  het centrum markeren, met touwen vanuit het midden de halve cirkels afmeten en vanit de halve cirkels de rechte lijnen trekken. Ze kwam obstakels tegen.  Ineens heeft de kerk een onverplaatsbaa

Dan nu dat andere lijstje. Het lijstje over de kracht van de kerk. Je hebt even moeten wachten Ik word blij van de kerk * als we, ingeschakeld door het jeugdteam, een gezin in de financiële problemen kunnen helpen en er weer ruimte ontstaat * als we ongelovigen raken met een mooie uitvaart en ze verwonderd zeggen:  'wat is er veel te zeggen over het leven.' * als kinderen het 'onze vader' niet kennen, althans: niet in het Nederlands. Hun vaders en moeders leerden het hun in het Antilliaans, Russisch, Pools, Ghanees, Vietnamees, Frans, Engels, Aramees, en nog wat talen meer. Ineens realiseer ik me: 'de wereld is hier samen onder één dak. Waar gaat het zo vanzelfsprekend?' * als ze een plek wordt van echte ontmoeting. Een deelneemster aan 'de sjaal van barmhartigheid' zei: 'je zegt veel te weinig tegen elkaar hoezeer je elkaar waardeert. Zo'n sjaal geeft je de gelegenheid. En dan zijn er tranen aan allebei de kanten.' Een mooie, we

'De kerk is in crisis',  hoorde ik vanmorgen weer eens zeggen. Er hoorde een zorgelijk gezicht bij. Het  is zo. De cijfers laten de crisis zien.   Maar of het nu de klimaatcrisis of de kerkcrisis betreft,  het is soms veiliger cijfers niet te geloven. Ze praten niet terug. Niet meteen.  Misschien helpt het ze een gezicht te geven. Een lijstje. Meer is het niet. Een persoonlijk lijstje Ik maak me zorgen * als ik ouders hun communicanten voor de zondagse les (parallel aan de zondagse viering) zie brengen èn meteen weer weg zie fietsen. Natuurlijk: in dat uurtje kan je precies je huis stof zuigen of je oefeningen doen. Maar toch:  hebben communie en kerk dan niets met elkaar te maken? * als ik zie hoeveel mensen bij de kerkbalans hetzelfde geven als voor elke andere deurcollecte: 1 of 2 Euro. Zouden ze weten wat we ervan moeten betalen?  * als ik zie dat de bestuurders van verschillende geloofsgemeenschappen na 10 jaar samenwerken het nog super moeilijk v

Het verlangen naar LICHT is een oer-verlangen. Een beetje zonlicht en alles is anders. Maar licht staat ook voor geluk, hoop, voorspoed, flow.  Af en toe verschijnt de belofte daarvan als een ster aan de horizon.  We gaan er achteraan, vol verwachting:   we gaan sporten om de energie te herwinnen, kopen een lot, want als we dat ene huis zouden kunnen kopen.... geven ons op voor een talentenjacht, in de hoop dat het unieke in ons eindelijk zal worden gezien.  of doen een cursus mindfulness  voor onze innerlijke rust. De beloftes zijn groot, zo aan het begin van het jaar, maar hoe lang het licht daarvan ons zal kunnen verleiden? 'Wie nog denkt aan afvallen op 1 januari,  er zijn daarna nog 364 dagen!' zei mijn sportleraar vorige week. Hij gaf ons niet veel kans van slagen.  Vandaag, op het feest van de openbaring van de Heer, een soort tweede kerstfeest,  verschijnt er ook een ster .  In een ver land komen wijzen daarop in beweging. Ze reizen, ze sp