drie koningen

Het verlangen naar LICHT is een oer-verlangen.

Een beetje zonlicht en alles is anders.
Maar licht staat ook voor geluk, hoop, voorspoed, flow. 

Af en toe verschijnt de belofte daarvan als een ster aan de horizon. 

We gaan er achteraan, vol verwachting:  

we gaan sporten om de energie te herwinnen,

kopen een lot, want als we dat ene huis zouden kunnen kopen....

geven ons op voor een talentenjacht, in de hoop dat het unieke in ons eindelijk zal worden gezien. 

of doen een cursus mindfulness  voor onze innerlijke rust.

De beloftes zijn groot, zo aan het begin van het jaar, maar hoe lang het licht daarvan ons zal kunnen verleiden?

'Wie nog denkt aan afvallen op 1 januari,  er zijn daarna nog 364 dagen!' zei mijn sportleraar vorige week. Hij gaf ons niet veel kans van slagen. 

Vandaag, op het feest van de openbaring van de Heer, een soort tweede kerstfeest,  verschijnt er ook een ster. 

In een ver land komen wijzen daarop in beweging.

Ze reizen, ze speuren naar wat hun leven in de goede richting kan sturen. 

Ze hebben geen pasklare antwoorden. 

Ze hebben geen systeem waarin het allemaal al haarfijn uitgelegd wordt. 

Ze zijn wél bereid te luisteren naar geloofservaringen van mensen vóór hen.  

Daarom gaan de oude boeken open. Het verleden, de opgeschreven ervaringen van gelovigen vóór hen, zijn een bron van inspiratie voor ze. 

Ze zijn ook dromers. De toekomst is niet afgesloten. Er kan altijd nog wat nieuws gebeuren. En dat gaat ook gebeuren, zo vertelt het verhaal. 

Maar eerst ontmoeten zij in Jeruzalem mensen die hun tegenpolen zijn. 

Koning Herodes, de hogepriesters en schriftgeleerden worden vooral ongerust van de ster. En angst betekent:  verstijven. Houden wat je hebt. Blijven staan op je eigen gelijk. 

Zie hoe lachwekkend het is: zij met al hun macht en rijkdom zijn bang voor een pasgeboren kind.  

Ook zij lezen de Schrift. Ze vinden zelfs de goede passage. Ook zij zouden het kind zo kunnen vinden. Ze lezen zelfs over de betekenis van het kind. Maar het dringt niet tot ze door. Het lokt niet, het visioen van vrede, Gods barmhartigheid met deze wereld. 

Wat pijnlijk ook: zíj zijn de kerngelovigen van die dagen.  . 

De waarheid over het menselijk leven is bijna thuis te vinden,

maar zij zien niet.

Word je op den duur 'bedrijfsblind' ?

Soms zijn buitenstaanders er dichterbij 

dan we voor onszelf ooit zouden kunnen dromen.

De kleindochter van 23 die zich bij haar stervende oma ineens een lied herinnert dat oma altijd zong: 'de Heer is mijn Herder'.  Ze zingt het. Voor oma.

'Nee, ik ben zelf niet gelovig. Of misschien wel. Ik weet het niet.'  

Is het van belang?
Het belangrijkste is dat oma met die woorden het leven los mag laten.
En dat ook durft in het bijzijn van haar kleindochter. 

De tiener die gaat backpacken en zich laat roepen door wat ze in Nepal ziet gebeuren Gelovig?  Ze zegt er niets over. Maar ze zegt wel:  'we are in this together'.  

En 'this'  is de aarde, het mensenleven.  

De vertelster van bijbelse verhalen die ze zó vertelt, dat ik er bijna zelf in ga wonen. 

En dat terwijl ik ze wel 200, 1000 keer gehoord heb. 

Zij laten mij iets zien waarin ik als gelovige misschien tekort schiet.

Of waar ik als gelovige de rijkdom niet (meer) van zie.

Ik voel meteen:  dit licht dooft niet. 

De wijzen komen aan op hun bestemming.Ze vinden het kind van de Ster, van de Schriften en van hun Dromen. 

Het werd een diepe ontmoeting.

Want met de gave van het goud, erkenden ze het Koningschap van het kind.

Met de gave van de wierook, lieten ze weten: Het Kind is een Godsgeschenk.

En met de myrre komt de cruciale betekenis van het lijden al in beeld. 

Na de ontmoeting nemen ze een andere weg naar huis. 

Natuurlijk om Herodes te ontlopen, 

maar veel meer nog omdat ze andere mensen zijn geworden. 

Ze leren ons: vinden is niet vastleggen,

we zouden te veel gaan lijken op Herodes en zijn hofhouding.

Vinden is op een nieuwe wijze onderweg blijven.

Open voor iedere Ontmoeting waar Ster, Schrift en Droom ons naar toeleiden.