marion korenromp

Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar. Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten. Deze keer een vooruitblik op de advent en een eenvoudige vorm van het labyrint:  de spiraal  Advent en de spiraal  De advent komt eraan. Toen ik elf jaar geleden in IJsselstein kwam wonen, ging ik rond deze tijd op zoek naar een adventskrans. Niemand verkocht hem. Erger nog:  niemand wist wat ik bedoelde. Kwam ik uit het oosten van het land?  Ah, dat verklaarde het. Die adventskrans was vast een Duitse gewoonte. Ik deed het dat eerste jaar maar met de adventskrans in de kerk. Ik kwam niet op het idee om zelf dan dus vier kaarsen bij el

In deze week van Allerheiligen en Allerzielen staan we stil bij mensen die ons zijn voorgegaan in het leven.  Ze leefden hun leven voor wij ter wereld kwamen. En ze leefden ons het leven voor. Ik zet een eerdere buurvrouw in het zonnetje. Haar naam ben ik vergeten. Ze was een Turkse moeder. Ik leerde van haar hoe je altijd vrij bent om toch het goede te doen.  Onze buurman overleed. Hij had blaaskanker. Hij en zijn vrouw hadden bij leven nogal radicale opvattingen. Zo dreigden ze hun puberzonen zonder meer op straat te zetten als ze ook maar één zakje wiet op hun slaapkamer zouden vinden. Toen het zover was, voegden ze de daad bij het woord. De vijftienjarige stond op straat. Hij mocht het zelf uitzoeken. Ze vonden ook dat alle moslims het land uit moesten. Ook het gezin naast hen. Ook het gezin tegenover ons. Niet dat ze er veel last van hadden, maar het hoorde gewoon niet. 'Nederland is van ons'. Ze vertelden dat niet alleen in Nederlands gezelschap aan de koffie. Maa