Buon camino: geen zin

 

Ik moest nog maar een paar kilometer voor deze week.
Maar ik had geen zin.
Te koud. Te druk.
Te veel andere dingen aan mijn hoofd.
Die paar kilometer kunnen volgende week toch ook nog?
Uiteindelijk ben ik gegaan.
Ik zei gewoon: 'einde onderhandeling'
en stapte de deur uit.
Gaandeweg werden mijn stappen lichter,
mijn hoofd leger.
Mijn humeur kikkerde op 

en ik keek ik weer met frisse blik om mij heen.

Plukjes wol

Toen zag ik overal plukjes wol aan prikkeldraad hangen.

Hoe die schapen dat precies voor elkaar krijgen, geen idee.

Maar voor mij werden ze een beeld voor mijn innerlijk.

'Geen zin' was een plukje wol.

'Andere dingen aan mijn hoofd' was een ander plukje wol.

Ze hingen allemaal in de wind te wapperen.
Heb ik dat niet vaker?
Bij een ingewikkelde klus in het werk bijv.?
'ik weet niet hoe ik dat moet aanpakken' - plukje wol

'naar mij luisteren ze niet' - plukje wol

'ik weet niet hoeveel zin het heeft'- plukje wol.

Overal hangen plukjes wol.

Waar ben ik eigenlijk?
Of raak ikzelf, net als die schapen, langzaam uit beeld?

In het lijf

Het voordeel van wandelen is 

dat het je aardt. Je voelt de grond onder je.

Je voelt je adem. Je voelt de wind,

de kou nu nog.

Je landt weer in je lijf.

Pelgrimeren wordt zo voor mij ook 

een reis van het hoofd naar het hart.
Mijn hoofd vindt dat niet zo nodig.
Dat heeft nu eenmaal altijd gelijk, zo zegt het zelf.
Maar al wandelend komt er een ander weten:

Ik leef.

En dat overstemt toch alles.

Tenslotte bekommer ik me niet meer over die plukjes wol.