labyrint 8 (van de 12): Zon en Schild Amersfoort

Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar. Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten. Deze keer het labyrint op het terrein van Zon en Schild in Amersfoort..

 

Het is Goede Vrijdag 2018. Twee uur in de middag.
Ik stap in de auto op weg naar Amersfoort.
Aan de Utrechtseweg ligt in de bossen het terrein van Zon en Schild.
een ggz instelling voor mensen met psychische problemen.

Daar ligt een labyrint dat ik graag lopen wil.
Het werd in 2010 gemaakt door selma sevenhuijsen.
Selma was in diezelfde periode in Montfoort de begeleidster van een labyrintloop.

Als ik het terrein oprijd, zie ik alles wat ik er logischerwijs verwacht.
Een terrein bezaaid met huizen met namen als Dennenrust, Heidezicht en Eikenhorst.
Er is een brede weg die een ronde maakt langs al die huizen.
Daar gaat zelfs een elektrische bus langs.
Verder zijn er kleine wandelpaadjes, nog kale bomen en al zingende vogels.
En de zon..

 

 

Ik kan het labyrint niet in één keer vinden.
Daarom parkeer ik de auto en loop verder.

Ik voel me een vreemdeling.

Er zijn geen mensen.

Maar ik stel me ogen voor die vanachter ramen mijn gangen volgen.

Wat gaat ze doen?

Waar wil ze heen?

 

Net als ik besluit me bij de algemene receptie te melden,

zie ik een kerktoren.

 

Daar ga ik kijken.

 

Het gebouw ligt wat hoger

 



Aan de ingang hangt een bordje dat vertelt dat de kerk elke dag onder werktijd open is.
De ingang is om de hoek.
De deur is inderdaad open. Maar voordat ik goed en wel binnen sta,
komt een mevrouw met rammelende sleutels naar me toe:
'er is niemand meer'.
Dat hoeft op zich niet.
Maar ik mag niet naar binnen.
En de wc mag ik in het naastliggende gebouw bezoeken.
Hup, naar buiten.

Daar sta ik voor de ingang van het labyrint.
Het heeft een prachtige tekst

 

 

 

Zulke woorden lijken me een bemoediging voor mensen met een gat in hun ziel.

De belofte dat je veilig bent in deze ruimte en hier niet zult verdwalen.

De uitnodiging rust en bezinning te zoeken, aan de kant of helemaal in de kern.

Zoals je wilt. Zoals het kan.  Kleine stapjes.

 

Het labyrint is gemaakt van buxushaagjes. Ze zijn kniehoog.

 

 

 

 

 

De paden zijn comfortabel breed.  Geen zorgen over je evenwicht, ook niet in de bochten.

Het is wonderbaarlijk hoe deze ruimte werkt.

Het lopen met volle aandacht, de overgave aan een onbekende weg die draait en keert. het zeker weten dat ik aan zal komen,  de vogels, de wind, de zon:  ze zorgen voor een gat in de tijd.

Ik ben niets kwijt.

Ik ben er rijker door.

Dat gat geeft me tijd, heeft de kwaliteit van vrijheid en vriendelijkheid, van een gewoon maar er zijn.

 

In het midden denk ik aan de mensen die hier wonen en behandeld worden.

Hoe helend kan het zijn als ze in al die 'drukte' in zichzelf en om hen heen deze tijd mogen ervaren.

 

Dan zie ik dat het labyrint me een directe uitgang biedt.
Daarnaast een bank en een prullenbak.

Hoeveel mensen zal het te veel zijn?

Voor hoeveel mensen zal het al een heel karwei zijn de weg naar binnen te gaan?

Wat lief dat zij, wij, ik, langs de kortste weg terug mogen, als we dat willen.

Dat het geen teken van tekort schieten is, maar gewoon het volgen van de weg.

Zo spannend kan naar binnen gaan zijn!

 

 

 

Vandaag loop ik wel de lange weg terug.

Dan zoek ik mijn auto op.

Om 15 uur sta ik stil in de file .

Het is me onduidelijk waarom die file er is.

Maar even later zie ik twee vrachtwagens met een buitenlands kenteken vanaf de vluchtstrook optrekken.
Zouden zij hebben stilgestaan vanwege de kruisdood van Jezus?

 

Even later rijden we allemaal weer 120 km per uur over onze weg.