wachten of online?

Wachten of online? 

Toen de lockdown begon

en ontmoetingen niet meer mogelijk waren in pastorieën en kerken,

kwam er meteen een groot dilemma:
wachten we af? En hoe lang doen we dat?
Of kiezen we voor telefoon, skype, whats'app, jitzi, Zoom
of welk ander middel dan ook?

We deden allebei.
Eerlijk is eerlijk.
Er daalde ook een rust neer.

Toch maar vergaderen
Maar in andere groepen moesten vergaderingen voortgezet worden.
En dus deden we - soms hilarische pogingen- om elkaar via het internet
te bereiken.
Ik beloof dat we daar nog eens cabaret over gaan maken.
Maar we kregen het na en paar weken onder de knie..

Kan je ook de diepte in?
Daarna kwam een volgende vraag:
Kan je ook inhoudelijk met elkaar aan het werk via het beeldscherm?
Of staat er eigenlijk altijd een schermpje tussen
dat je ervan weerhoudt vanuit je hart te spreken?

Voorbeelden
Er kwam een workshop met Pasen
en mensen schreven zich in om samen schrijfoefeningen te doen, ieder vanuit eigen huis.
Er kwamen vier online bijeenkomsten over Maria,
waarbij telkens 1 persoon iets vertelde over een niet alledaags beeld van Maria.
Het scherm werd steeds voller. Er kwamen steeds meer mensen bij
die geboeid luisterden en daarvoor soms werkelijk een sprong in het duister hadden gedaan,
een paar minuten op het scherm hadden gestaard
om tenslotte toch de knop in te drukken,
en 'ja' ,  verbonden werden!
Een tablet was wel in huis.
Mailen ging ook wel.
En iets opgooglen natuurlijk.
Maar dan.....????
De komst van de alleroudste groep, alleen thuis, heeft me bijzonder ontroerd.

Gisteren was het tijd voor een hele bezinningsdag online
Acht vrouwen logden in vanuit de hele parochie.
Eentje van ons deed zelfs mee vanaf de camping.

Drie keer kwamen we online.
Twee grote 'opdrachten' voor daartussen.
Samen dachten we na over 'deze maanden'.
Wat voor tijd was dit nou? Wat heb je ontdekt?
Wat heb je gemist? Wat was je hoop, je pijn, je frustratie?

De tekst van Prediker, die zegt dat er voor alles een tijd is
hielp ons erbij.

In de middag zochten we naar Gods aanwezigheid in de tijd,
En vertelden en verbeeldden een gebeurtenis uit deze maanden
met Hem er expliciet bij.
Hoe kijk je dan?
Wat heeft deze gebeurtenis uit de tijd je dan te zeggen?

Het was duidelijk:
het stelde de een voor een uitdagende keuze,
het herinnerde een ander aan een eerdere ervaring van God,
het bevestigde weer een ander in een aanvoelen dat er al was.

Het was waardevolle dag die voor ons allen ráák was
en die ons de computer tot onze verbazing zelfs af en toe liet vergeten.
Zo groot kan de verbondenheid zijn, zelfs al zit je niet in dezelfde kring.

Nieuw leerpunt, nee: grapje 
Nu we de techniek onder controle hebben,
kunnen we overgaan naar de volgende stap:
hoe houd je tijdens zo'n thuis-retraitedag controle over
postbodes, buurvrouwen, onverwachte telefoontjes,
lekkende kranen, blaffende honden en nog een paar van die dingen?

Misschien wel gewoon door in de geest van Prediker te aanvaarden
dat alles komt en gaat.

Geen van al die ongeplande dingen heeft vat gekregen op het resultaat.