kapot licht

 

Kapot licht.
Het licht in de keuken is kapot. Ik heb erop getikt.
De stroom eraf gehaald en de stekker er weer in gestoken.
Heel even was er een flakkering.
Ik kocht een nieuwe lamp, draaide die erin, 

en zag een moment later weer dezelfde trilling van het licht.
Oké, dan lag het misschien aan de draad.
Of wie weet aan de stekker.
Ik pakte mijn schroevendraaier,
maar de draden aan de binnenkant van de stekker zaten keurig op hun plek. 
Toen wist ik het niet meer.
Ik belde de hulptroepen: ‘het licht doet het niet meer. Ik krijg het niet gemaakt.’
En nu wacht ik tot ze komen.

 

Het licht in de wereld is kapot.
Er wordt nog op getikt aan tafels, in vergaderingen, ver weg en dichtbij.
Een kwetsbaar staakt- het-vuren.
Een uitruil  van gevangenen.
Een Israëlische jongen die door Hamas gekidnapt werd, krijgt de Nederlandse nationaliteit.
Voor zijn familie is dat een flakkering van hoop.
Dokters in Gaza blijven op hun post.
In het licht van hun telefoons proberen ze de wanhoop voor te blijven
en mensenlevens te redden.
Ondertussen gebeurt in het donker het onvoorstelbare.
We zien het even in het oplaaien van de ontploffende bommen.
We horen het in het geschreeuw van mensen in de nacht.
 
En dat is nog maar op één plek in deze donkere wereld.
Zoveel mensen roepen hun hulptroepen, mensen, goden, God.
‘O God, laat die kreet toch niet onbeantwoord.
Doof de kwijnende vlaspit toch niet.
In dit donkere heelal wilde u de aarde toch als een bewoonbaar oord?
Geef die dan niet prijs aan de macht van het duister.
We krijgen het licht niet meer zelf gemaakt.’
 
We wachten op hulp.
En net zoals mijn hulp in de keuken tot mijn grote opluchting zei:
‘ik kom eraan’,
zal God tot ieder van goede wil zeggen:
‘Ik ben er. Immanuël’.
 
Luister maar.
Een hele advent lang.