een rood borstje voor het roodborstje

                                

In de kerststal werd het Kerstkind geboren.

Toen God de wereld schiep, vergat Hij het roodborstje  een rood borstje te geven.

Of nog eerlijker: de verf was op.

Hij stuurde het roodborstje de wijde wereld in

en zei hem erbij dat hij op een dag

een manier zou vinden om zijn rode borstje te krijgen.

Maar dat duurde langer dan gedacht.

Door vele eeuwen heen bleef het roodborstje grauw.
Andere vogels dreven de spot met hem.

En hij verstopte zich steeds vaker,

steeds dieper in het struikgewas.

Op een dag zat hij in de buurt van een stalletje.

Er waren een os en een ezel.
En ergens in de nacht waren er ook een man en een vrouw naar binnen gegaan.

Het roodborstje besloot te gaan kijken.

Het viel niet op in het donker.

Niemand die hem zag.

Daar in de kribbe lag een pasgeboren kind.

Vanuit een donkere hoek keek het vogeltje ontroerd toe.
Er brandde ook een vuur.

Dat zorgde dat het binnen nog een beetje vol te houden was.

Er kwamen herders op bezoek.
Er was een koor van engelen.
Maar zelfs in hun licht zag niemand het roodborstje...

Toen de herders en de engelen waren vertrokken,
dreigde het vuur te doven.
Jozef ging naar buiten om hout te sprokkelen.
Hij bleef lang weg,

zo lang, dat het vuur echt dreigde te doven.

Net op tijd vloog het roodborstje ernaar toe,

wapperde met zijn vleugels
en hield het vuur smeulende,
totdat Jozef er nieuw hout op kon leggen.

Het schroeide daarbij zijn borstje.
Dat kleurde rood,

eindelijk.