Wie zoek je?

 Museum of humanity

Zaandam, Hembrugterrein, Ketelhuis.

Het is rondom ingepakt met allemaal portretten.

Er lopen mensen die bekenden zoeken.

Het lukt. Weer iemand van het lijstje.

Bij de ingang staat een mevrouw

die de vrijwilliger van dienst wil spreken.
Ze heeft een tasje spullen bij zich,

die ze wil teruggeven.

Ze heeft zich ook laten fotograferen, vertelt de ze dienstdoende vrijwilliger.

Maar ze kan zichzelf niet terugvinden.

                                   

                                    

                                                

Samen lopen ze een rondje om het gebouw.

Een paardenstaart, een bril en een groen shirt, wordt het signalement.

Wij, de andere wachters bij de deur, lopen ook een rondje mee.
Af en toe kijken we nog even naar de mevrouw,
want her en der zijn er look-alikes.

'Hè, wat jammer nou',  zegt ze als ze terug is en de zoektocht tevergeefs lijkt.
Er komt een man aangefietst.

'Wie zoek je?' vraagt hij.

'Mezelf', antwoordt ze.

De man denkt een tel na.
Zonder woorden begrijpt hij dat haar foto onvindbaar is.
Dan maakt hij een wijds gebaar naar het gebouw.

'Weet je',  zegt hij, 'je bent ze allemaal'.

'We zijn niet zo verschillend als we lijken.'

                                            

Met die woorden kijk ik mijn ogen uit,

buiten en binnen. 

            

                                                

    

Achtergrond

Het museum of Humanity

is het resultaat van een droom van Ruben Timman, fotograaf.

die mensen van overal portretteerde en hun vroeg naar hun levensdroom.

Hij wilde zijn portretten delen met de wereld,

om te laten zien dat we allemaal één zijn,

meer verbonden dan verschillend.

het museum  is te vinden door de link aan te klikken.