labyrint 13: de schone Poort in Almere

Het is zo'n dag waarop je denkt:
'dit is de enige kleur die ik vandaag ga zien':

                                                

In de verte is ook nog iets roze. 

Het blijkt een kinderparadijs dat nu gesloten is
vanwege de corona-maatregelen.

                                            

Maar verder: regen, regen, regen.
Mensen ineengedoken onder een paraplu.
Hangjeugd onder het speelparadijs.
Radio op10.
Dat is het.

Ik rek tijd door alvast in de auto te lunchen.
Want buienradar zegt dat het goed komt

over een half uur. 

Maar het tegendeel is waar.

Ik stap een half uur later uit

en duik onder mijn paraplu.

Aan het einde van het grasveld

maakt mijn hart een sprongetje.
Dit gebouw blijkt een tiny church te zijn

en het is nog in bedrijf ook!

Op het raam aan de achterkant hangt een blad

met adressen van vrijwilligers en van de dienstdoende dominee.

Ach, wie weet wordt mijn droom van een tiny house

ooit wel vervuld als tiny church.

Ik kan helaas niet echt naar binnen.

Maar had ik even goed opgelet 

toen ik de site bezocht,

dan had ik de openingstijden zeker gevonden.

                                        

                                        

Aan de andere kant van het pad ligt het moestuin-labyrint.

Twee ideeën zijn aan elkaar gekoppeld:

dat van een wijktuin waar mensen uit buurt 

elkaar al tuinierend kunnen ontmoeten.
En dat van een labyrint.

Bij de ingang staat een bord dat het uitlegt:

        

                                        

Je zou kunnen zeggen dat de moestuin de borders zijn 

van het labyrint.

De entree is een grote poort

behangen met allerlei voorwerpen

die vast herinneren aan een speciaal moment.

Het lage hek erachter blijkt niet bedoeld 

om bezoekers buiten te houden,

maar wel om konijnen af te weren.
Ik open het en stap naar binnen.
Daar vind ik een ruim Chartres-labyrint

                                                        

                                                        

Ben ik dwars geweest?

Heb ik iets anders gedaan dan de meeste mensen doen?
Lette ik niet goed op?
Hoe dan ook: ik sta eigenlijk meteen in het midden van het labyrint 

Er staat een bankje ter herinnering aan mensen die ons zijn voorgegaan

Er staat ook een brievenbus, 

met een uitnodiging een gebedsintentie te delen

die zondag in de dienst van de tiny church zal worden genoemd.

                                        

Ik ben nog even niet zo ver

en zoek mijn pad.

Het is uitbundig lente in de tuin.

Weelderig groen.

Bloemig roze

Aanstekelijk rood.

Verdwaald oranje

        

Het blijft regenen.
Zelfs onder de paraplu word ik nat.

Voor de tweede keer kom ik in het midden aan.

Nu valt me deze peilstok op.

Hij houdt de stand van het grondwater bij. 

Ineens denk ik:
misschien is het toch de bedoeling

dat ik twee keer in het midden uitkom.

Eén keer om te peilen waar ik sta,

hoe ik er aan toe ben.

En één keer om te weten

dat ik hier niet alleen sta

- zelfs niet in de druipende regen-

dat ik altijd deel uit maak van

een gemeenschap die over de dood heen blijft bestaan

en hoor bij een bron waar ook zij die me voor gingen

roe behoorden en uit putten.

Gisteren las ik nog dat de al jaren durende droogte voorbij is.
Het peil van het grondwater staat weer op normaal.

Dat belooft een goed jaar voor de tuin.

Daar in de regen droom ik vervolgens

van een uitbundige picknick op deze plek,

zo aan het einde van de zomer

met mensen die vrienden zijn,

met een lied, een glas, een ondergaande zon,

een open hemel

en  een lange avond buiten.