Nee hoor, een dokter hoeft niet...

Ze gingen fietsen vanwege het zo onverwacht mooie weer.

Ze namen het fietspad tussen de weilanden.
Maar op een paar kilometer van huis viel ze plotseling van de fiets.
Ze had nog net gezegd: 'ik word zo duizelig'.
Op dat moment kom ik van de andere kant aanfietsen en stop.
Ik zie haar liggen

en hem tedere pogingen doen haar lichaam en de fiets te ontwarren.

Ze zegt dat ze zo wel weer kan staan.

Maar dat gaat even later maar amper.

Een ambulance mag niet komen.
Zo dadelijk gaat ze gewoon weer verder.
Een andere gestopte voorbijganger vraagt haar 

of ze gegeten en gedronken heeft voordat ze vertrok.
Dat was zo...

Zo staan we even te wachten.
We vergeten het coronaprotocol en helpen haar overeind.
Een paar wankele stappen.
Nee, geen dokter....   

Niet nodig.

Hij besluit naar huis te fietsen en de auto op te halen.
Een onbekende man en ik blijven bij haar.

Na 100 voorzichtige stappen, maar wel een stuk dichter bij de doorgaande weg,

gaat het weer mis.

Ze zegt niet dat het eraan komt.
Ze zegt alleen maar: 'denk je om jezelf. Je veter is los'

en verliest even het bewustzijn.

Ik bel nu wel de ambulance.
Die moet ons even zoeken in het weiland.

Hij gaat ons zelfs met gillende sirene voorbij.

Maar ze zijn op tijd en nemen haar mee. 

Ik vertel haar man, 

wanneer die arriveert, wat er na zijn vertrek gebeurd is.
Hij vraagt of ze het aan zag komen, die tweede keer.

'Nee',  zeg ik, 'ze zei alleen dat ik op moest passen voor mezelf

en mijn veter moest dichtknopen.'

Hij glimlacht.
Hij zegt: 'weet je. Als het toch mis gaat,

dan is ze tot het laatst zichzelf geweest.'