bijzonder zijn was nog geen beroep

Bijzonder zijn.

Ik herinner me nog een periode
dat iedereen om me heen vroeg
wat ik nu eigenlijk wilde worden.
Ik wist het niet zo goed.
Ik zei 'iets met mensen waarschijnlijk'
of 'tolk'.

Maar wat ik eigenlijk voelde, was:
ik wil 'bijzonder' zijn.
Gezien worden.
Niet vergeten worden als ik dood ging.

Maar 'bijzonder' was nog geen beroep.

Ik leerde in de jaren daarna mijn talenten vertrouwen.
In de kerk was plek voor 'iets met mensen' en 'tolk'
en dat zorgt nog altijd voor prachtige momenten
van geluk en vervulling.
Ondanks alles.

En bijzonder?
Ach....

Een paar maanden geleden deed ik een heel eenvoudige tekeningoefening
In een drieluik tekende ik in het midden een gebeurtenis uit het weekend.
Links ervan een gebeurtenis ervoor.
Rechts ervan een gebeurtenis erna.

Het ging om doodgewone dingen.
Ik had wat achter de computer zitten voorbereiden.
Ik had iets van de straat opgeraapt
en met het bord op schoot Studio Sport gekeken.
Ik beschreef de feiten,
mijn gevoelens erbij.
Ik mocht de overgang van het eerste naar het tweede luik beschrijven alsof ik het drieluik als een schilderij voor me zag. Dat deed ik ook voor de overgang van het tweede naar het derde luik.

En plotseling was daar een nieuw verhaal.
Dwars door al die gewone dingen heen
bleek het te gaan over wat me
heel diep bezig hield.
Het ging over 'ontspannen'
en hoe ik 'mijn grens aan geef'.

Sindsdien weet ik dat zelfs het kleinste
en op het oog onbeduidendste uit mijn leven
in het echt toch bijzonder is. Betekenisvoller kan niet.

Zo is het ook in jouw leven!
Weet jij het zelf  al?