Ontmoeting (2)

Vandaag moet ik weer aan Sara denken.
Sara was een volwassen vrouw.
Ik was een student.

Ik ging mee als vrijwilliger op een vakantiereis van het Rode Kruis.
Sara was daar gast.
Iedereen was graag bij Sara.
Maar ze kon niet praten.
Ze kon niet zitten,
ze kon zelf niet eten.
Ze kon eigenlijk niets.
Haar lichaam was helemaal spastisch.
Haar karakter was vrolijk.
Ze kon genieten.
Ze kon laten weten als ze wat wilde.
Je stelde een vraag.
Zij knipperde 'ja' of 'nee' met haar ogen.

Op een middag was er tijd over
en dus peilden we bij bezoekers of er nog speciale wensen waren.
Al vragend en knipperend kwamen we er achter dat Sara in het zwembad wilde.

Dat organiseerden we voor haar.
Ze kreeg een badpak aan.
Zes mensen stonden aan de kant.
en lieten haar voorzichtig het water in glijden.
Daar stonden we weer met zes mensen klaar om haar op te vangen
en in het water te laten drijven.

Onder mijn handen voelde ik haar ontspannen.
Een zucht.
Een lach.
De armen strekten zich wat.

Haar ogen straalden van geluk.
Ze lag op haar rug
en keek de hemel in.
Daarna keek ze ons één voor één aan.
En toen ik haar blik een seconde of wat ving,
was ik diep ontroerd.


Sindsdien weet ik dat iedere zorgwerker
een Sara moet hebben
om het werk in deze tijden
gemotiveerd te blijven doen.

Heb jij een Sara?