labyrint 12 (van de 12): Open Hof in Culemborg

Het laatste labyrint van dit project.

Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar.Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten. Deze keer het labyrintop het terrein van Samaya in Werkhoven.

Welk labyrint moest de eer te beurt vallen?
Ik heb er lang over nagedacht.
Ik was in Gelderland, Overijssel, Noord Holland, Noord Brabant, Utrecht.
Wilde ik nog een andere provincie aandoen?
Ik was bij een schaapskooi, in een kerk, bij een bezinningscentrum,
in een prachtige privétuin, bij een psychiatrische instelling, in een ziekenhuis.
Wilde ik nog naar een andere plek?
Er is er nog één bij het Vredespaleis in Den Haag.
Er zijn er nog diverse (tijdelijke) op het strand deze zomer.
Dan is er nog het waterlabyrint in Nijmegen...

Uiteindelijk werd de keuze bepaald door een impuls.
Ik ga het nú doen.
Ik heb maar een middag de tijd.
Dus niet te ver van huis.

Zo belandde ik in de Open Hof in Culemborg.

Op de website staat dat de tuin is ingeklemd
tussen het Shelltankstation aan de doorgaande weg naar het centrim en de kerk.
Bij de eerste is energie voor je auto. Bij de tweede is energie voor je ziel.
De plek heeft zeker een symbolische betekenis. Toch is het wel wennen.  Het wordt er niet stil,
Veel verkeer, veel schoolgaande (schreeuwende) jeugd, veel ramen van omringende (school)gebouwen die op de tuin uitkijken.
Het duurt even voordat ik me op mijn gemak voel en me kan concentreren.

Het is er wel prachtig.  Alles bloeit.

Het stiltecentrum 

Het stiltecentrum,  midden in de tuin, ziet er zo uit. Ik werd er meteen nieuwsgierig naar.

Je loopt in een spiraal naar binnen.  

Het is dezelfde beweging als in het labyrint: van buiten naar binnen, als in een spiraal.  

Het stiltecentrum heeft geen religieuze symbolen.  Of misschien toch wel. 

Zie ik nu de vorm van het kruis in de latten? 

Op de tuin is geen 24/7 toezicht en dus moet het allemaal wel bestand zijn tegen kwaadwillenden.
Dit zijn de bankjes,  waar je overigens prima op kunt zitten.

De binnenkant

Binnen en buiten gaan in elkaar over. 

Bidden is een beweging naar binnen. 

Maar bidden is ook een reiken naar buiten. Naar omhoog.

Bidden gaat over je leven buiten dit stiltecentrum.

De wereld buiten laat je schreeuwen, danken, smeken, prijzen.

Dat wat je in gebed ontvangt, neem je weer mee naar buiten.

Er zit een gat in het dak, als om het opstijgen van de gebeden gemakkelijker te maken.  

Het labyrint 

Het labyrint begon als een gras-labyrint, maar inmiddels is het van grind en steentjes

Ook hier is een christelijk symbool te vinden:  een vis, in steentjes neergelegd, vlakbij de ingang. 

In het midden ligt een stukje hout dat heeft gebrand. Het ziet er wat lelijk uit. 

Maar een brandend vuurtje is wel een mooi beeld voor het centrum van een labyrint.  

Het staat voor het vuurtje dat diep in mensen brandt en hen voortstuwt. 

Het staat voor God die zich in zo'n brandend vuurtje kenbaar maakte als Aanwezigheid. 

Het gaat regenen.  Eindelijk.  Ik trek een jas aan.  

Ik ga pas als ik, net als Mozes ooit, zie dat het vuur niet dooft.