Drie-eenheid: van theorie naar praktijk

Drie-eenheid

van theorie naar praktijk 

Vader, Zoon en  h. Geest. 

Die drie horen bij elkaar. Dat weet iedere christen.

De formule staat aan het begin en einde van ieder gebed,

wordt gebruikt bij doop en vormsel, bij huwelijk en uitvaart.
Telkens opnieuw worden we ondergedompeld in de naam van de Vader, de Zoon en de h. Geest.

Deze zondag denkt na over die formule,

Wat zeggen we eigenlijk?  
Als een kind vraagt wie wie is, kan ik er dan iets over zeggen?
De oudste levende generatie kan nog in geuren en kleuren vertellen

dat de kapelaan in de catechismusles drie lucifers aanstak,

en de drie vlammetjes in elkaar hield.

Drie en toch één. Snap je?

'Nee'  zeggen kwam je op strafwerk te staan.

Ik zelf ben van de generatie die leerde dat je een onderscheid moest maken

tussen het wezen van God en de verschijningsvormen van Hem.

In de tijd van het Romeins theater droegen de toneelspelers neutrale kleding.

Laten we zeggen: zwart.
Als zij meerdere personen speelden, wisselden ze achter het toneel van masker.

Soms waren ze persoon 1, dan persoon 2.
Dat gegeven mochten we op God toepassen. Hijzelf was de speler.
Af en toe verscheen Hij als Vader, dan weer als Zoon en zijn derde persoon was de Geest.

Ik weet niet of het veel verhelderde, maar we snapten: de Vader was niet de Zoon, 

de Zoon niet de Geest en de Geest niet de Vader. 

De personen konden niet verwisseld worden. Maar er was wel eenzelfde Wezen dat hen verbond.

Zucht. Op deze manier over God praten is zo abstract,  dat ik moe word van het uitleggen.
Valt God wel uit te leggen? Nee toch?
In de eerste lezing  wijdt Mozes uit over Gods prachtige daden: 

Waar komt de wereld vandaan?  Wie heeft haar bedacht?

Hoe komt het toch dat we af en toe een Aanwezigheid voelen die ons hart van liefde doet branden?

Wie heeft ons toch geholpen te ontsnappen aan onze 'gevangenis'?

Mozes wijst naar God.  Maar die is niet in beelden vast te leggen.. 

Hij is eerder een heilige ruimte, een aanwezigheid die ons omgeeft,
zelfs als we het niet kunnen voelen. 

Zo heeft het volk Israël Zijn God ervaren, toen het de tocht van Egypte naar het beloofde land aandurfde. 

In die Ruimte heeft Jezus geleefd.  

Hij heeft die Ruimte voor ons toegankelijk gemaakt. 

We kunnen er nu in. 

Het is de Ruimte van een liefdevolle aanwezigheid.
Soms ervaren we de wereld als een groot geschenk. Dan zullen we die Ruimte 'Vader' noemen.

Soms ervaren we de twijfel op de kruispunten van ons leven.
Wat is hier de goede weg? We zullen bidden in die Ruimte en hem 'Zoon' noemen.

Soms zullen we de sprankeling van het leven voelen dat almaar verder wil gaan, tot bloei wil komen, inspiratie wil geven en als vanzelf borrelt de naam  ' Geest' op. 

Zo gaat het maar door.
Die Ruimte heeft oneindig veel namen. Ze zijn niet vrijblijvend.
We geven  met het noemen van de Naam onszelf de opdracht door te geven
wat we van Hem hebben ontvangen: vertrouwen, vergeving, vrede, kracht ,
troost en soms een diep innerlijk weten. 

In  het evangelie zegt Jezus dan ook: 'maak alle volkeren tot mijn leerlingen 

en geef hen wat jullie van Mij hebben ontvangen.'

Zo wijst zo’n vaak gebruikte formule ons toch ineens op wie we zijn. 

En hopelijk snappen we er  dan, in tegenstelling tot vroeger, toch iets van. 

Reto Scheiber, Godhead, zie  www.artway.eu