Trage vragen Ze had om een gesprek gevraagd. En nog voordat ik de koffie had ingeschonken, begon ze te huilen. De diagnose viel tegen: een chronische ziekte die het dagelijks leven definitief zou veranderen. 'Waarom?' snikte ze, om meteen daarna te zeggen: 'daar heeft niemand een antwoord op. Ik weet het. Ik weet het. Maar toch....!' Vragen zijn er talloze. Sommige zijn te antwoorden met een simpel 'ja' of 'nee'. Andere hebben een langer gesprek nodig voordat ze een antwoord hebben. En er zijn ook vragen die geen enkel 'goed' antwoord lijken te hebben. Toch gaan ze vaak heel lang met je mee, soms zelfs tientallen jaren. Daarom noem ik ze trage vragen. Een paar voorbeelden: 'Doe ik wat ik moet doen?' ‘Ben ik mezelf in deze relatie?' ‘Hoe kan ik leven met dit verdriet?’ ‘Hoe geef ik mezelf of een ander een nieuwe kans?’ ‘Waar ben ik thuis?' ‘Waar zijn mijn grenzen?' Omdat ze zo traag zijn, z
Twaalf heilige nachten. We kennen de ene, stille, heilige nacht: de kerstnacht. Maar ook de 12 nachten die volgen, zijn bijzonder. Zij duren van 25 december tot 6 januari en zijn de langste van het jaar. Als je een maankalender naast een zonnekalender legt, zijn deze dagen en nachten ‘over’. Ze vormen een bonusruimte tussen donker en licht, tussen het ene en het andere jaar. Oude volksverhalen vertellen dat de raderen stil moesten vallen in deze periode. Het spinnenwiel mocht niet draaien, de molensteen evenmin, noch het karrenwiel. Het is de tijd van lege handen, wachten, verlangen, dromen, lessen trekken en zoeken naar het licht. Uitnodiging. In deze 12 nachten tussen 2023-2024 wil ik graag met je op reis. Ga je mee? Dat kan gewoon vanuit je eigen huis. Elke ochtend, de eerste komt op 25 december, ontvang je een mail met een paar gedachten en een uitnodiging tot een creatieve opdracht. Aan jou te bepalen wat je er mee doet en op welk tijdstip. We reizen in het gezelschap van de Dr
Maria labyrint in Wernhout Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar.Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten. Deze keer het labyrintop het terrein van Samaya in Werkhoven. Over de grens? De maand mei is zomaar voorbij gegaan. Geen labyrint gezien. Vakantie. Auto stuk. Te warm. Maar nu, in juni, pak ik de draad weer op. Op deze prachtige ochtend vertrek ik naar het Maria labyrint in Wernhout. De tomtom stuurt me over Hazeldonk, België in. Ik schrik er even van. Heb ik het goede Wernhout ingetypt? Maar een paar kilometer verder, zijn de Nederlandse, blauwe borden weer in zicht. Zundert staat er op. Die afslag
Reacties
Een reactie posten