je blik omhoog richten

Je blik omhoog richten..

Vrijdag en zaterdag gaf ik met een collega een training 

aan vertegenwoordigers van één van onze geloofsgemeenschappen. 

Zij maakten vrijdag  geen geheim van hun voorbehouden.

We konden hier wel allerlei leuk dingen verzinnen voor de toekomst, 

maar iedereen wist

- dat de sfeer verziekt was

- dat er allemaal eilandjes waren

- dat de jongeren niet meer meededen

- dat de bisdom-regels fnuikend waren

- dat de koren tot een kritisch minimum waren gekrompen

- dat er maar een paar mensen waren die de kar wilden trekken

- en dat die ook op leeftijd waren.

We konden niet zoveel anders

dan voelen wat deze stemming met ons deed.

De hoofden gingen naar beneden

De blik ging naar binnen..

Het licht was schaduw geworden.

Dat beklemde ons allemaal.

Totdat een paar deelnemers die de gemeenschap nu eens niet van binnen en buiten kenden,

zeiden dat ze zich niet konden herkennen in deze analyse.

Ze vertelden van hun contacten,

de mooie vieringen,

een verrijkende bezinningsgroep.

Toen ontdekten de oude getrouwen dat hun leef- en werkruimte 

(toch!) niet helemaal bezet werd gehouden dit gedoe.

Er was nog licht!

Hoop!
De hoofden gingen weer een beetje omhoog

De harten gingen op een kiertje open.

Toen keken we naar dit blad

De kerk is er om te zeggen wat Jezus (aan de oorsprong) heeft gedaan en om te doen wat Hij heeft gezegd net zolang totdat het Koninkrijk (aan het eind) komt.

Het Koninkrijk geeft de leidende principes: barmhartigheid, liefde, vergeving, genezing, een waar thuis, echt leven.

Die zijn eigenlijk onze evaluatiecriteria. Wat hebben we gedaan aan en met deze waarden?

Met enige hilariteit werd geconstateerd dat de evaluatie van de eerste communie 

dan over andere dingen zou gaan dan de al dan niet mooie foto's.

Andere vergaderingen zouden een keer niet gaan 

over de hopeloze zoektocht naar vrijwilligers 

voor structuren die hun tijd hebben gehad.

We zouden ruimte en tijd over houden voor waar het eigenlijk allemaal om begonnen was!

Wat als we ons nu, NU (en niet als al het andere is opgelost),

eens af zouden vragen welke mensen er op die paar vierkante kilometer om ons heen wonen, 

wat zij verlangen en welke nood zij hebben?

Wat als we eens zouden bedenken

wat we daar vanuit deze evangelische principes aan zouden kunnen doen?

Onze deelnemers groeiden.

De energie werd kalmer.

De herinnering deed zijn werk...

Jezus zegt vandaag in het evangelie dat we op moeten kijken naar het kruis. 

Daar komt de redding vandaan.

Dat zou nog wel eens waar kunnen zijn, mogen we na dit weekend zeggen.

Wie zijn blik opheft, ziet een ruimte die hij nog niet eerder zag.