labyrint 7 (van de 12): labyrint in Mallum

Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar. Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten. Deze keer het labyrint in Mallum


Zondagmiddag 18 februari 2018
De zon schijnt.  Het is niet eens echt koud meer.
Op een verjaardagsfeestje in de Achterhoek vraag ik om een labyrint-tip.
Ze zeggen: 'Mallum, hier vlak bij. Alleen, of het er echt onderhouden wordt?'
Na de lunch rijden we er naar toe.


Het is er mooi.

Ooit stond hier een oude havezathe, omgeven door een gracht. De gracht is er nog. Het statige huis is weg. Daar is nu een labyrint.  Het is bedoeld als kunstwerk, staat er op het bordje bij de ingang. Het kunstwerk is niet om naar te kijken. Dan zou je alleen maar wallen zien, met een gek gebouwtje in het midden. Hadden we een drone gehad, dan zouden we goed het Knossos vierkante model hebben kunnen zien

We stappen erin al zondagmiddagwandelaars. Nieuwsgierig. Omdat we toch een frisse neus willen halen.

Rechte hoeken.  Het lijkt de polder wel waar ik nu al weer 12,5 jaar wandel en fiets.

Onderweg vinden we een superboleet. We denken althans dat deze paddenstoel zo heet.  Het mag dan wel een jubeljaar zijn waar zaaien niet aan de orde is, alleen maar oogsten, we helpen de natuur toch een handje.

In het midden staat een klanktoren. Eigenlijk een echo-put, maar dan de hoogte in. Je kan er mooi zingen. Het geluid draagt ver. Maar we kijken vooral onze ogen uit naar de mosstructuren op de wand.

Als we al dat moois hebben genoten, zucht één van ons: 'koffie?'

We lopen naar het Muldershuis,

ontmoetten er oude bekenden,

drinken koffie en thee en eten een sneetje krentenwegge.

Ook dat is deel van de zondagmiddag,