labyrint 3 (van de 12): Langenboom NB

Toen ik 49 werd, moedigde een aantal vrienden me aan iets bijzonders te doen in dit 50e levensjaar. Ik besloot elke maand een labyrint te lopen. Een labyrint is anders dan een doolhof. In een doolhof kan je jezelf vastlopen. Je moet telkens weer keuzes maken. Een labyrint is een weg naar het midden. Er is geen links of rechts, alleen maar een weg die je stap voor stap moet afleggen. Naar de kern toe. En vanuit de kern weer naar buiten.

Labyrint 3 (van de 12):  de Schaapshoeve in Langenboom NB.
Dit labyrint stond vanaf het begin op mijn verlanglijstje.  Het ligt op privéterrein en is voor individuen niet zonder meer toegankelijk. Ik kreeg de gelegenheid, omdat ik deze week twee studiedagen volgde in de buurt van Langenboom en een labyrint lopen goed in dat dat programma paste.

Het labyrint is een zogenaamd zeven paden labyrint:

Even ter vergelijking:  zo ziet het labyrint er in Chartres uit:

Daar zit een hele geschiedenis achter, maar voor de oefening die wij er deden, maakte de vorm niet uit, zo bleek. We werden uitgenodigd ons een moment voor te bereiden vóór we deze ruimte in stapten. We werden stil, we gingen met onze aandacht naar onszelf. We gingen na of we met een 'open mind' , verwachtingsvol erin zouden stappen of dat er een grote vraag in ons leefde.

'Dankbaarheid' kwam in mij op. Dat moest het thema worden. Ik stapte met aandacht de ruimte van het labyrint in en volgde de weg. Naast me, voor me, achter me, waren de deelnemers aan onze studiedagen. De één liep in een stevig tempo, de ander schreed. De één nam het licht op. De ander was behoorlijk serieus. We passeerden elkaar, zoals je dat in het dagelijks leven ook doet. Je geeft ruimte. Je krijgt ruimte. 

Bij elke bocht herinnerde ik me het woord dankbaarheid.  Het was niet zo moeilijk. De zon scheen. Het was verrassend warm voor de tijd van het jaar. Bij mooi weer ligt het gevoel van dankbaarheid meer voor de hand, niet waar? Maar waar stond dankbaarheid nog meer voor?  Voor de mensen in mijn leven? Voor de mooie momenten? Voor de 'ontsnappingen' en de 'redding', de zucht van opluchting omdat 'het' aan mijn deur voorbij ging?  Ik dacht een moment aan het gedicht dat ik las net voordat ik naar de studiedagen vertrok. Hoe waar is dat? 

Toen we uit het labyrint kwamen, kregen we pen en papier. We schreven een labyrint vol over onze ervaringen. Snel. De pen mocht niet van papier. 

Vervolgens lazen we allemaal tegelijk onze eigen tekst hardop aan onszelf voor. Eén groot gemurmel klinkt. Het ging niet om gehoor vinden. Het ging om stem geven aan jouw woorden. 

Van de vijf mooiste stukjes uit het blad maakte ieder tot slot een gedicht in de vorm van een rondeel.

Het waren misschien geen literaire hoogstandjes. Maar ze waren wel allemaal een authentieke weergave van een labyrintervaring.

Het mijne klonk zo

Het was gewoon mijn levend lijf.

Ademen en stappen zetten.

Dankbaarheid.

Het was gewoon mijn levend lijf.

Ik leun wat achteruit

en ontvang het leven zelf.

Het was mijn levend lijf.

Ademen en stappen zetten.