12 labyrinten in een jubeljaar

Het labyrint van Arnhem ligt aan de Amsterdamsestraatweg. Ik ken de weg. Die gaat achter het station langs omhoog, langs Het Dorp en langs de afslag naar Papendal. Maar aan die straat kan ik mijn auto niet kwijt. Ik moet ervoor de wijk in. Aan de Veluwsestraat vind ik een parkeerplaats bij de bejaardenwoninkjes. Dan stap ik tussen nummer 62 en 64 op een trap omhoog. Ik kom terecht in een  parkje, met bomen en bankjes en een groot grasveld daar tussen. Recht tegenover me is  de ingang van het labyrint. Je kunt het niet missen...
Op een bankje zit een meneer een beetje voor zich uit te kijken. Zijn hond graaft en snuffelt wat om hem heen. Hij lijkt hem niet eens echt in de gaten te hebben. Ik sta bij de ingang en laat de grootte, de bloeiende planten, de overvloedige aanwezigheid van allerlei vlinders en insecten op me in werken. Waarom ben ik hier?  Ik herinner me de vraag: 'hoe kan ik van dit vijftigste levensjaar,  dat vorige week begon,  iets bijzonders maken?' en stap erin.
Bedachtzaam loop ik langs al dat moois. Af en toe sta ik stil. Gaandeweg maak ik foto's. Hoe zou het zijn als mijn jubeljaarproject zou bestaan uit 12 labyrint bezoeken, elke maand één? Ik voel me blij met die gedachte, Het is een bijzondere oefening, dat labyrint lopen. Het bewuste lopen, de aandacht naar binnen, voelen wat in me leeft, een vraag om mee te nemen, een kwestie om neer te leggen zijn er allemaal onderdeel van. Net als in mijn gebed. Misschien is het wel mijn gebed.
Waar zou ik dit jaar willen lopen, dan? 12 bezoeken is best veel! Ik zou naar Chartres willen. Er ligt een labyrint bij het Vredespaleis in den Haag. Er is er ook eentje bij Casella in Hilversum. In januari 2018 komt er een lichtlabyrint in Montfoort. Misschien wil ik de Schaapshoeve nog eens bezoeken. Of er eentje maken op het strand.
Ik schrik op. De man op het bankje is opgestaan en trekt wat gras uit de borders. Ik raak met hem aan de praat. Hij blijkt de ontwerper van het labyrint. Hij vertelt van de geschiedenis van het labyrint. Drie jaar ligt het er nu.  In het begin was het vooral een project van de wijkbewoners, maar nu komen er ook mensen van Reinaerde helpen, en jonge AMA's in afwachting van de uitkomst van hun asielprocedure. Tenslotte vraagt hij hoe ik van dit labyrint weet en wat ik kom doen.
Ik vertel hem van de vraag waarmee ik gekomen ben. Hij vindt het een mooi idee. We wisselen uit waar overal labyrinten te vinden zijn en dan lijken onze wegen weer uiteen te gaan.  Maar als ik een paar stappen in de buitenste ring gezet heb, op weg naar het midden, tikt hij me op de schouder:  'mocht je je vijftigste hier willen vieren, dan kan dat hoor.  We kunnen zorgen voor koffie en thee en live muziek. Denk er maar eens over na. Misschien heb je wel vrienden of familie die dit mooi zullen vinden en het labyrint willen lopen.'
Met die woorden heb ik mijn project aangenomen. 12 labyrinten in het komend jaar. Ik zal erover schrijven. Dan kun je ervan lezen.
Maar misschien wil je wel (een keer) mee.  Laat het me weten!