clown resie en genade

er zijn woorden die we dreigen te vergeten. Ik adopteer er af en toe één. Omdat ik geloof dat we de werkelijkheid ervan in ons alledaagse leven gewoon tegenkomen. Misschien durven we het gewoon weer te noemen wat het is. 

Onze grootste angst
(en ons grootste lijden als de angst werkelijkheid lijkt te worden)
is afgesneden te zijn van elkaar:
op onszelf teruggeworpen,
in ons zelf opgesloten,
en van de wereld vervreemd.

Dat er dan iemand is
die naar je toegaat,
door de knieën durft te gaan,
zichzelf klein durft te maken,
om jou te laten weten
wie je ook al weer was,
en dat je toebehoort aan de levenden...
dat is genade.

In een klein portretje van de Limburgse omroep beoefent clown resie  nabijheid,
Genadevolle nabijheid aan mensen in diepe dementie.
Af en toe geschiedt er een wonder.

Maar we kennen het allemaal.
Ook helder van geest maken we mee
dat we bang zijn
dat we het alleen moeten doen,
dat niemand ons begrijpt,
dat we hier niets aan bij kunnen dragen,
dat we het zo niet willen hebben,
dat we hier te klein voor zijn of juist te groot,
Misschien is het feitelijk niet eens zo,
Maar geloven we het wel.
We kennen allemaal het gevoel afgesneden te zijn van LEVEN,

Is er dan iemand die je er weer bij roept?
Die zegt dat je nog altijd
erbij hoort,
niemand tot last bent,
en nodig bent?
Wat een genade als het zo is.
Wat een genade,  wanneer je die roep verstaat.