Op wiens schouders sta jij? (1 en 2 november)

Waarom heb je anderen nodig?

Zij had nog één belangrijke vraag voordat ze katholiek ging worden:

‘Waarom heb ik eigenlijk andere mensen nodig voor mijn geloof?’ 

Zonder een antwoord op die vraag zou ze de stap niet wagen. 

Ze werkte als leidinggevende in een team 

dat over allerlei onderwerpen zich een mening moest vormen.  

Ze constateerde moeheid in de gesprekken over het stikstofprobleem,  

de lhbtiq+-ers,  de asielopvang en noem maar op.

‘Allemaal veel te veel’,  zei ze, 

‘en als mensen moe worden van meningen die nergens op gebaseerd  zijn,

zeggen ze maar wat.’ 

Ze keek me aan en zei:

‘ze denken echt dat ze het allemaal zelf moeten uitvinden, 

maar er zijn al mensen die erover hebben nagedacht. 

Je mag echt op de schouders van je voorgangers gaan staan 

en gebruik maken van wat zij al hebben uitgevonden en uitgetest. 

Je moet je er alleen wel in verdiepen.’

 

Op de schouders van onze voorgangers

Toen wist ze meteen ook het antwoord op haar vraag. Natuurlijk: 

kerk is de groep mensen die op zondagmorgen naar de viering in het kerkgebouw gaat. 
En dat niet alleen in haar woonplaats, maar wereldwijd. 
Maar kerk zijn ook de mensen die ons in al die eeuwen voorgingen, 
die op hun manier de bijbel hebben gelezen, ontdekkingen over God hebben gedaan, 
en door schade en schande hebben geleerd 
wat grote woorden als ‘liefde’ en ‘vergeving’ en ‘gastvrijheid’ nu concreet betekenen. 
Ze ontdekte dat ze op de schouders van anderen mocht staan.  
Dat ze ook in het geloof het wiel niet hoefde uit te vinden.

Dankbaar

Deze weken vieren we vol dankbaarheid de levens van wie ons zijn voorgegaan. 
We zijn de eersten niet die de kunst van het leven 
en van het geloven onder de knie proberen te krijgen. 
We mogen gebruik maken van de wijsheid en de deugden van wie ons zijn voorgegaan, 
de  kleine en de grote mensen, 
de onbekenden in de wereldgeschiedenis 
en de bekenden naar wie we nog altijd kinderen vernoemen.

Kerk is ook die wolk van getuigen 

wiens liefde en hulp we nog altijd mogen en kunnen aanroepen