wie houden het licht voor ons vast?
Dat is een bijzondere vraag in 2020. Het is een Bijbelse vraag.
Vroeger ging je drie keer in de kerstnacht naar de kerk.
In de tweede en de derde viering in die nacht werd deze tekst gelezen: (Jesaja 62)
Jeruzalem, ik zal mijn mond niet houden. Jeruzalem,
ik zal niet rusten, totdat het weer goed met je gaat.
Ik zal niet zwijgen, totdat de zon weer over jou opgaat
en je redding zo zichtbaar zal zijn als een brandende fakkel.
2 Alle volken zullen zien hoe God je redt.
Alle koningen zullen zien hoe prachtig je bent.
Je zal voortaan een nieuwe naam hebben. De Heer Zelf zal je die naam geven.
3 Je zal zo mooi zijn als een sierlijke kroon in de hand van de Heer,
als een koninklijke tulband in de hand van je God.
4 Ze zullen je niet meer noemen: 'Verlaten Vrouw.'
Ze zullen je land niet meer 'Puinhoop' noemen.
Maar ze zullen jou, Jeruzalem, 'Lieveling' noemen,
en je land 'Gelukkig Getrouwd.'
Want de Heer houdt van je.
En je volk zal voor altijd in je land wonen.
5 Want zoals een jongen met een meisje trouwt en voor altijd bij haar blijft,
zo zullen je bewoners voor altijd bij je blijven.
En zoals een
bruidegom blij is met zijn bruid, zo zal je God blij zijn met jou.
Dat is een tamelijk hoogdravende tekst.
Maar stel dat je een Syrische vluchteling bent
en je komt uit Aleppo en je vervangt in deze tekstJeruzalem door Aleppo, wat gebeurt er dan?
In een bepaald opzicht geldt het ook voor ons in dit coronajaar,
zeker nu we onze oude leven niet meer herkennen
en ons afvragen waarvoor we het precies alle offers allemaal doen
Op 28/9, één van de avonden waarop extra maatregelen tegen corona werden afgekondigd,
twitterde de gemeente Utrecht:
030. Nee, niemand vindt die nieuwe maatregelen leuk.
Maar kijk nou waar we het voor doen.
Alles in 1 plaatje: mooi, wat lieve imperfecties, krachtig, kwetsbaar, oud, splinternieuw,
klaar voor de toekomst. Dat ben jij, dat zijn wij.
Utrecht. Hou vol, het is het waard. Kijk maar.
De schrijver ervan kent de tekst uit Jesaja waarschijnlijk niet.
En toch verwoordt hij de liefde en de zorg die mensen kunnen hebben voor hun stad,
hun land, en zelfs deze aarde.
Wat als we de naam ‘Jeruzalem’ zouden veranderen in ‘Utrecht’?
Of wat als we de naam Jeruzalem zouden vervangen
door de naam van een verpleegkundige op de ic die we kennen,
of door de naam van een eenzame oudere dame of heer,
of voor iemand die in het verzorgingshuis werkt,
of voor een jongere zonder stageplaats,
of voor degene die de deur niet uit durft of
voor....?
Het gaat om de hoop.
De hoop dat alles goed komt. De hoop dat het leven door zal gaan.
De hoop dat kapotte dingen gerepareerd kunnen worden,
kapotte mensen genezing en heling vinden.
Het gaat om de hoop dat eenzaamheid niet meer hoeft te bestaan.
Deze woorden gaan over de hoop
dat dit leven niet iets is dat zich in een groot zwart gat afspeelt,
maar dat het gekend en geliefd is en daarom betekenisvol.
Met kerstmis horen we: God heeft deze wereld niet onbewoonbaar verklaard.
is zelf erop komen wonen.
En als
God de hoop die opgeeft, waarom zouden wij het dan doen?
Reacties
Een reactie posten