portret van een oude man
Op mijn middagwandelingetje passeer ik een rijtje huizen met prachtige voortuintjes. In één daarvan zie ik een oude man zitten. Twee kussens onder zijn billen, drie in zijn rug. Zijn benen heeft hij voor zich uitgestrekt en het lijkt alsof hij naar zijn tenen staart. Als ik hem passeer, zeg ik 'goedemiddag'. Hij schrikt zich een hoedje, 'Ach, maak ik u wakker?' vraag ik. 'Ja, zoiets', zegt hij, 'ik hoorde u niet en ik zag u ook niet. Ik zie u nog niet hoor. Ik ben zo goed als blind. Ik sliep... ja, weet je dat heb je nu. Mijn vrouw spookt de hele nacht door. En ik moet zorgen dat ze niet wegloopt. Dan heb je dat in de middag, hè, dan val je pardoes in slaap als je even gaat zitten.' 'Och, gaat het niet goed met uw vrouw?' vraag ik 'Ja, nou, vroeger hadden de mensen nog wat voor elkaar over. Maar nu niet meer. Alles is anders' 'Laten ze u er gewoon mee zitten?' 'Nou, ja, dat kan ik ook weer niet zeggen. Mijn dochter was hier n...