hoewel de deuren gesloten waren..

Mag de deur weer open? 
Gisteren moest ik er even uit.
Een noodzakelijk wandelingetje naar de dierenarts.
Ik liep langs de winkelstraat en schrok: het was er gewoon druk.
Op facebook zie ik berichtjes:
mag je nu wel of niet afspreken om met een vriend ergens te gaan wandelen.
als je daarvoor eerst een uur in de auto moet?
En de eerste uitnodiging ligt er al weer
om 'gewoon' te komen vergaderen,
zonder aanpassingen, zonder 1.5 meter regel.
We willen de deuren weer openen en er op uit gaan.
We willen andere mensen weer aanraken, knuffelen, huggen
We willen weer 'gewoon'!
Het verplicht binnen blijven loopt op zijn eind.

Hoewel de deuren gesloten waren
In het evangelie van vandaag staat de mooie zin
'hoewel de deuren gesloten waren'.
Het lijkt erop dat de leerlingen van Jezus in een 'intelligentie lockdown' zaten.
Niet dat het binnen gezellig was. In tegendeel: er staat dat ze bang waren,
dat er twijfel was, ongeloof misschien wel.
Thomas zit ergens anders vast. Die is helemaal op zichzelf aangewezen.
Bij hem binnen leven verdriet en pijn nog door,
zelfs al komen de andere vertellen van Jezus' verschijnen.

Stel dat hun huizen staan voor hun binnenste.
Stel dat de deuren van hun huis de deuren van hun innerlijk zijn,
dan zouden we kunnen lezen dat de leerlingen overkomt
wat ons allemaal overkomt bij een groot verdriet:
we doen de deuren dicht, we sluiten ons op,
we voelen ons aan ons lot overgelaten.
We kunnen niet ook nog eens naar buiten gaan,
het verhaal van anderen horen, hen troosten en steunen.
Het zou ons eenvoudigweg te veel energie kosten.
We keren naar binnen
en zijn even niet bereikbaar.
Soms doen we dat als groep. Als gezin. Als vrienden.
Soms doe je dat helemaal alleen. Zoals Thomas.

Bezoek
En als iemand je bezoekt,
dan mag hij geen zoete broodjes bakken,
geen zweverige verhalen vertellen.
Hij mag niet té blij binnen stappen,
want je prikt die onechtheid meteen door.
De bezoeker aan de deur komt niet binnen
als hij je pijn en de eenzaamheid niet wil zien.
En als hij niets wil laten zien van zijn eigen kwetsbaarheid,
lukt het ook niet.

De herkenning gaat via de pijn.
Die herkenning ontlaadt al je in de lockdown verzamelde gevoelens en gedachten.
Het diepste geloof dat je hier helemaal alleen mee bent,
kan eindelijk ontspannen,
omdat het toch niet zo blijkt te zijn.

Niet op jezelf aangewezen
De ene mens kan dat voor de andere doen.
Maar soms gebeurt het in het diepste binnenste, achter gesloten deuren,
bij een bezoek van de Levende zelf.

De ramp van binnen zijn is het geloof
dat je in het leven helemaal op jezelf bent aangewezen.
Dat, als het erop aankomt, er niemand voor jóu zorgt.
Dat geloof sluimert altijd.
Maar als de prikkels van buiten weg vallen,
wordt dat geloof als vanzelf groter.
Maar zelfs Thomas ontdekt: het is niet waar.
Precies dát is ongeloof.

Er is altijd verbinding met de Levende.
Zelfs achter dikke muren
en hermetisch afgesloten deuren.

Die maakt Hij gewoon open,
nadat jij in Zijn aanwezigheid
het leven weer hebt gevonden
en met  littekens en al  verder mag...