Honger!! Honger!!

Honger op het terras
We zitten op een terras, de oude bekende en ik.
Tussen ons in een plank met borrelhapjes.
We hebben het over de tijd  tussen de laatste keer en nu.
Jaren.
We prikken de hapjes weg.
Ineens houdt de oude bekende zich in en zegt:
'sorry. Ik laat bijna niets voor jou. Ik heb honger, zie je. Echt hónger.'
'Vanmiddag gegeten?' vraag ik.
'Bakje yoghurt, meer niet'.

'Honger',  hoor ik in het evangelie (Lucas 9,12-17) van vandaag.
Talloze, misschien wel duizenden mensen zijn aanwezig op het veld bijJezus.
De klok tikte de uren weg. De dag is voorbij.
Alle kansen om eerder voor zichzelf te zorgen hebben ze gemist.
En plotseling kunnen ze nog maar één ding denken: 'nú eten'.

Een vergeten honger
De honger is gewekt door de Prediker vooraan.
De verhalen moeten zo beeldend zijn geweest, het charisma zo aantrekkelijk,
dat de mensen honger kregen naar dat Koninkrijk van Hem.
Het moet hebben aangevoeld als een 'vergeten' honger
die zich plotseling, in alle hevigheid, meldde:
'Dat Koninkrijk. Kom gauw. Nu!!!!!!!!!"

Maar niets daarvan is in de buurt.
Geen  God. Geen koning. Niets.
Alleen vijf broden van gisteren en twee vissen,
maar die worden afgedaan als te gewoon en bovendien niet genoeg.
De tallozen concluderen:  wéér zijn het slechts mooie woorden.'

Eten
Dan komen er plotseling manden langs. Ze liggen vol met brood en vis.

Een golf van verbazing en ongeloof:  'Wat is dít? Wie heeft dit gedaan?'

Wat er ook uitgaat, de bodem komt niet in zicht.
Ze eten en eten en er daalt een besef neer:
'dit is hoe het gaat in het Koninkrijk.
Wij, gewone mensen met veel te weinig bij ons, wij zijn deel ervan.
Wij zijn er ereburgers van.'

Blijdschap gaat over het veld:
'die Man moet God wel zijn!'

Het weinige dat je geeft
Dat is wat een mens doet. Hij legt het wonder bij God.
Hij kan niet geloven dat hij zelf een aandeel in een wonder heeft.
Maar ik lees dat de Man vooraan antwoordde op een gebaar van de leerlingen.
Zij zijn de aanstichters van het wonder.
Hun schaamte verhinderde hen niet het weinige dat ze hadden in te brengen.
Zij durfden toe te geven dat ze niet zagen hoe daar iets koninklijks mee gedaan kon worden.
Maar ze gaven het toch uit handen.

Wij lijken op ze.
Wij kunnen de honger naar vrede in de wereld niet stillen.
Wij kunnen voor ons gevoel al diep tekort schieten
als de honger naar troost en verbinding van één ander ons duidelijk wordt.
We staan zo vaak met lege handen.

Of niet?
Hebben we nog ergens een schamel beetje te geven?

Het evangelie vertelt:
Het weinige zal in Gods ogen meer dan genoeg zijn.
Het gaat om het schenken van schamele gebaren van troost en vrede.
Lang niet genoeg voor de wereld.
Zelfs niet voor de honger van deze ene mens.

Ons gevende gebaar zal zegen krijgen van de Allerhoogste.
Het maakt de deur open van het Koninkrijk dat ons aller deel zal zijn.