vaak bu'j te bang!

Vaak bu'j te bang!
Ik ben (nog) nooit op de Zwarte Cross geweest. Wel heb ik met talloze andere bezoekers in de file gestaan op weg ernaar toe. Of hoorde ik in de tuin van mijn ouders de muziek. Ik zag het festival van de buitenkant toen het nog klein was. Ik ben onder de indruk van hoe het groot is geworden.
'Vaak bu'j te bang' is het thema van dit jaar. Het klinkt uitdagend: 'kom, toon eens wat lef!' Maar het heeft zeker ook een toon die zegt: 'maak je toch geen zorgen!'
Deze woorden hadden ook boven mijn bijna afgerond werkjaar kunnen staan. Ik deed een vitaliteitsonderzoek waarin we peilden hoe onze geloofsgemeenschappen ervoor staan en welke energie ze hebben hun toekomst zelf ter hand te nemen. Onbekend terrein. Onbekende methodes. Aarzelend begin. Na een jaar kan ik zeggen: 'vaak bu'j te bang!'
Ik besloot een boek te gaan maken van mijn Facebookteksten. Een paar maanden geleden stapte ik de wereld in van redigeren, beeldrechten, drukken. Het komt er aan, dat boek, Want toen ik over de drempel heen stapte, merkte ik:  'vaak bu'j te bang!'
In de afgelopen jaren schoolde ik me in nieuwe manieren om mensen te begeleiden. Dit jaar kon ik ze gebruiken als gecertificeerde. 'Het talentgesprek' blijkt een enorme bevestiging van levenskracht in mensen. 'De leervraag' helpt mensen gefocust hun diepe verlangens te verwoorden en erop te vertrouwen dat zij een antwoord zullen krijgen. Ze leren mensen: 'vaak bu'j te bang!' Maar je kunt eraan voorbij. Komt God erin voor? Soms. Maar altijd spreekt de ziel.
'De sjaal van barmhartigheid'  vond zijn vorm in de wereld,  Rond de 50 sjaals zijn gemaakt en weggegeven aan mensen die wel een extra gebaar van liefde en troost konden gebruiken. Aan de tafel zelf vertelden handwerksters hun verhaal, werden oude dames ineens de handwerklerares van de jongere dames, vond een vluchtelinge haar eerste houvast in Nederland. We kregen een uitnodiging te schrijven voor collega's in het veld en een workshop te verzorgen op een inspiratie dag. Ook hier klonk 'vaak bu'j te bang!' Want na één ronde weet je hoe het moet, denk je. De tweede en de derde keer ontvouwt het zich tot weer anders. Je moet niet bang zijn en het zijn eigen gang laten gaan.
'Vaak bu'j te bang'. Marianne Williamson zei het zo:

Onze diepste angst is niet dat we ontoereikend zijn.
Onze diepste angst is dat we oneindig machtig zijn.
Het is ons licht, niet onze duisternis
waar we het allerbangst voor zijn.
We vragen ons af:
Wie ben ik dat ik briljant, buitengewoon aantrekkelijk, getalenteerd en geweldig zou zijn?
Maar waarom eigenlijk niet?
Je bent toch een kind van God? 
Je moet je niet kleiner voordoen dan je bent 
opdat de mensen om je heen zich vooral niet onzeker zouden gaan voelen.
We zijn geboren om de luister van God uit te dragen die in ons woont.
Niet slechts in enkelen van ons, maar in ons allemaal.
Als wij ons licht laten schijnen, geven we anderen onbewust toestemming om dat ook te doen.
Als wij bevrijd zijn van onze eigen angst, bevrijdt onze aanwezigheid automatisch anderen

Maar dat zijn iets te veel woorden voor op het festivalterrein. Muziek!