kijk niet te hoog en niet te ver (hemelvaart)

 

Hemelvaart 2017

In één van de boeken van Elie Wiesel kijken

twee joodse vrienden terug op de Tweede Wereldoorlog.
Eerst  bespreken ze de goede momenten: die van de kameraadschap tot het uiterste, die van de kleine overwinningen op de vijand.
Dan komen de moeilijke kanten:

de één herinnert zich hoe hij als jongen van 10

door zijn moeder bij een onbekende dame werd achtergelaten

en hoe hij haar maar niet los wilde laten bij haar afscheidskus.

De ander herinnert zich hoe hij in het getto een verrader om het leven bracht.

Om erger te voorkomen, zo probeert hij er vrede mee te hebben.

Het zijn herinneringen die de beide vrienden  nu nog pijn doen.

‘Hoe ben je verder gegaan?’ zegt de één tegen de ander na een lange stilte.

‘Ach’, luidt het antwoord,

‘je moet als mens niet te ver vooruit en niet te veel omhoog  kijken.'

Een mens leeft niet straks en ooit. Een mens leeft niet daar en elders.

Het enige dat er in het leven echt is, is hier en nu.

Maar soms is dat hier en nu  zo pijnlijk

dat we liever ergens anders zijn,

dat we hopen dat de hulp van elders komt: van boven, van God

Zo verging het ook de leerlingen van Jezus.

Hemelvaart is het einde van Jezus’ fysieke aanwezigheid bij hen.

Dat is ingrijpend, want wie gaat nu dat beloofde koninkrijk brengen

waar alle leven geheeld en in vrede is?

Jezus had wel gezegd dat het midden onder hen was,

maar daar twijfelden ze nu toch wel echt aan.

O ja, waar dan? Hoe dan?

Is dat niet een wat naïef vertrouwen in mensen

als je ziet hoe de wereld er aan toe is?
Ineens denken ze:  als het toch Rijk van Gód heet,

laat die het dan doen. '

Dan neemt Jezus afscheid.
Een wolk onttrekt Hem aan het oog en brengt Hem naar de wereld van God.

Zijn opdracht is voltooid.
Terwijl zijn leerlingen daar nog staan, met de blik omhoog, 

want wie weet ooit komt het van daaruit goed,

staan er twee engelen die zeggen:

'niet meer omhoog kijken.

niet meer het antwoord op een briefje vanuit de hemel verwachten.

niet meer wachten met je handen in de zak alsof er niets te doen is.

Richt je op de wereld om je heen, op het concrete en zichtbare.

Zie wat je  kan doen, kan bijdragen

om dat rijk van God handen en voeten te geven.'

Hemelvaart vertelt ons wat we al weten:

het rijk van God komt niet kant en klaar uit de hemel neerdalen.

Het is aan ons. 

En toch ook weer niet.
Alleen zouden we verzanden, moe worden, in de war raken,

ruzie krijgen en het opgeven.

We krijgen kracht.

Midden in ons gedoe en gekrakeel leidt ons een geest

naar de bestemming van deze wereld.