marion korenromp

Thuis Ik reed al een tijdje in de wijk, op zoek naar een adres. Uiteindelijk vroeg ik aan een meneer die zijn hond uitliet: ‘Weet u Klaverblad 5?’ Hij schrok en zei toen: ‘Ik woon hier al 40 jaar, maar..   het spijt me.’ Ik reed stapvoets door, attent op elk signaal. Nog geen 100 meter verder vond ik het adres. Hoe kon die meneer dat nou niet weten?   Eigenlijk is het antwoord niet zo moeilijk. We wonen niet echt op de plek waar ons huis staat. Thuis zijn betekent de plek kennen. Maar wij lopen tientallen jaren door dezelfde straten zonder hun namen te kennen, de bomen te zien bloeien, of de vogeltjes te zien uitvliegen. Ons hoofd is ergens anders:   te veel te doen, te veel ballen hoog te houden. We bezetten de aarde We bewonen de aarde evenmin. We bezetten haar en leggen de aarde onze wetten op. Daarom kunnen we haar leegplunderen, verwaarlozen, beknotten, zonder iets te doen om haar te herstellen. Zouden we haar bewonen, de namen en de ritmes van alle levende wez...

  Een ruimer gevoel van tijd. Tijd. Voor velen is die schaars. Geen tijd om te ontspannen. Geen tijd voor vrijwilligerswerk. Geen tijd om goed om je heen te kijken. Velen voelen zich opgejaagd. De laatste tientallen jaren hebben we bovendien geleerd zo efficiënt mogelijk met tijd om te gaan. Doelgericht. Alles meetbaar. Geen minuut verspillen. Er zo veel mogelijk uithalen. Tijd kan langs de meetlat. We kunnen niet goed meer wachten. Het kost ons moeite iets te doen waarvan wij zelf geen merkbaar voordeel hebben, maar de generaties na ons misschien wel. Toch is dat laatste cruciaal in de aanpak van de klimaatcrisis. Willen we die echt oplossen, dan moeten we het doen voor de generaties na ons. Want we bezitten de wereld niet. We hebben hem geërfd. niet van onze ouders, maar van onze kleinkinderen en achterkleinkinderen. Oefening  Schrijf eens aan je (denkbeeldige) achterkleinkind een brief over hoe je hoopt de wereld achter te laten. Wat heb je ervoor gedaan? Waarover heb je ge...

  Mijn buurvrouw Ik heb al vaker gezegd en geschreven: van mij mag ze heilig worden. I k heb het over mijn Turkse buurvrouw van 20 jaar geleden. Ze woonde tegenover me. Naast me woonde een oer-Hollands gezin. Vader, moeder, twee (lastige) puberjongens. Ze waren tamelijk luidruchtig. Er kwamen mensen aan de deur voor vage handel. En de moeder was op straat heel duidelijk: al die Turken moesten het land uit. Dat zei ze ook heel duidelijk als de buurvrouw langs liep. Of misschien deed ze het wel, OMDAT de buurvrouw langs liep. Op een dag overleed de man van de Hollandse buurvrouw. Zij wist zich daar geen raad mee. Ze maakte veel ruzie met haar kinderen, zette er zelfs één op straat, toen ze dacht drugs gevonden te hebben en zonk weg in depressie. De deur ging niet meer open. De gordijnen bleven dicht. We maakten ons zorgen. We praatten erover. We belden eens aan, deden een kaartje in de bus. Er gebeurde niets en wij lieten het zo. Een pannetje eten Toen zag ik op een avond de deur v...