marion korenromp

  Een nieuwe kijk op macht   Naast een nieuw, verbonden ik, hebben we ook een nieuwe kijk op macht nodig.   Verschrikkelijk die oorlogen in Oekraïne en in Gaza,   verschrikkelijk dat er honger is in grote delen van Afrika,   of dat in Ter Apel de mensen buiten moeten slapen, maar wat kan ik eraan doen?   Daarachter zit: ik moet redden, ik moet een oplossing vinden,   ik kan het niet, het gaat me boven de pet.   En dus houd ik afstand. Soms is het ik groot. Soms is het ik klein.   Wat hebben we als mensheid eigenlijk aan vermogens meegekregen?   Welke plek hebben we in het geheel? Welke opdracht of verantwoordelijkheid horen daarbij?    In het eerste boek van de Bijbel staan twee scheppingsverhalen.   Het boek heet Genesis. Dat betekent ‘wording’. Het betekent ook ‘principe'.   Je zou de verhalen dus kunnen lezen als antwoord op de vraag:   wie of w...

Ik . Als we één ding goed kunnen in onze tijd, dan is het wel ‘ik’ zeggen. Ik is een individu. Iemand apart. Een ik heeft wensen, rechten, plichten. Het is goed een ik- gevoel te hebben. Het is zelfs noodzakelijk om ons in deze wereld te handhaven, om dingen te regelen, orde te scheppen, of onszelf aan te prijzen in een sollicitatiegesprek. Naar een verbonden 'ik'  kan ons overmoedig maken of juist depressief. Teveel ik zorgt hoe dan ook voor spanning tussen mensen. Naast ons afgescheiden ik kennen we ook ons verbonden ik. Soms vertelt iemand me een bijzondere natuurervaring die hem of haar boven zichzelf uit laat stijgen. Het is een gevoel van grenzeloze verbondenheid. De tandartsassistent vertelt van het leed van het Koerdische volk dat in 1922 geen eigen land kreeg van Turkije en ik voel: een stukje van haar ‘ik’ hoort ook bij hen. We horen niet alleen aan onszelf toe, maar we zijn ook deel van een familie, een dorp, stad of wijk, een samenleving, van de mensheid en zelfs va...

E en nieuw levensgevoel. Na 20 jaar zagen we elkaar deze zomer weer op een terras. We gingen een pannenkoek eten. Hij nam de menukaart ter hand en speurde langs de kolommen. ‘Eens kijken, hoe zat het ook al weer?’ zei hij, ‘Vegetarisch! Oké, keuze genoeg. Wat ik ook wil, is seizoensgebonden. Dus… eeh… geen aardbeien meer.’ Zo was hij een tijdje bezig met wat wel of niet kon. ‘Dát is nog eens principieel’, zei ik. Hij lachte: ‘Ja, je moet wat overhebben voor het klimaat!’ Een beetje boos Even later kwamen de borden met de bestelde pannenkoeken. De mijne was belegd met kaas en champignons. De zijne was kaal. Ik voelde me schuldig en was een beetje boos. Was dit het hoogst haalbare om te vieren dat we elkaar na zoveel jaren weer zagen? Natuurlijk weet ik dat klimaatverandering en levensstijl met elkaar te maken hebben. Het menselijk gedrag is een belangrijke oorzaak van de crisis. De meest logische stap om klimaatverandering tegen te gaan lijkt dus te zijn je levensstijl te versoberen. Zu...