De taxichauffeur en het vagevuur
De taxichauffeur en het vagevuur Vrijdagmiddag 17 uur. Ik verlaat de tandarts in Montfoort. Achter mij gaat de deur van de praktijk op slot. Nu nog naar huis. En dat is best een dingetje zonder auto. Uiteindelijk belde ik een taxi. Dat gebeurt wel vaker in deze periode van revalideren. Waarom we leven Ik kende de taxichauffeur die een kwartier later het portier voor me opende. Een gevluchte Syriër die inmiddels goed Nederlands spreekt. Ik bedank hem voor zijn snelle komst. ‘Geen probleem, mevrouw’, zegt hij, ‘we zijn er toch om elkaar te helpen?’ ‘Zeker’, antwoordde ik. ‘En ook om lekker te eten’, zegt hij. Als ik lach, is hij verbaasd. ‘Fout?’ zegt hij. ‘Nee, lijkt me wel mooi’, zeg ik, ‘samen aan tafel, en elkaar helpen.’ Niet te fanatiek Onze 40dagen tijd is net begonnen. Ik vraag hem of hij een geloof heeft. ‘Ja, moslim’, zegt hij, ‘maar niet fanatiek hoor.’ Niet fanatiek betekende bijvoorbeeld ook niet al te fanatiek vasten in de Ramadan. Tot ergern...