marion korenromp

Gastvrouwschap. In één van mijn groepen is een lastig fenomeen. Er zijn twee mensen die niet goed liggen. Ze zijn nogal aanwezig. Ze praten op hoge toon. Ze zeggen niet altijd begrijpelijke dingen Ze herhalen zichzelf eindeloos. De mensen uit hun omgeving verdragen ze, zuchten soms, praten na een tijdje door hen heen, draaien hun stoel weg en spreken met een ander in de hoop ook zelf nog wat te kunnen zeggen én gehoord  te worden, Deze twee weten dat. Ze zien het gebeuren. Maar ze kunnen het niet stoppen. Ze zien niet waarom het zo is. Toch willen ze van  harte aan deze groep meedoen. Ik ben de gastvrouw, Rust en stilte gaan we oefenen. Maar dat is een hele opgave. Zij kennen geen grens aan hun woorden. En de groep kent geen grens in (geruisloos) zuchten. Er is nogal veel kabaal om me heen. Wat kan ik doen? In mijn hart besluit ik: Ik geef ze het woord binnen grenzen. Ik verhef mijn stem niet om ze te overschreeuwen. Ik laat goed weten...

Stel:  je ziet een uitnodiging op internet. Of je 8 uur lang met een onbekende mee wilt op het strand om te zien of het tot een wezenlijke ontmoeting kan komen. Zou je dat doen? Die uitnodiging bestaat. Je vindt hem op  whatevertheweather.nl . Bruno van de Elshout brengt drie keer per week een dag met iemand door op het strand bij den Haag. Ze zijn beide op zoek naar een wezenlijke ontmoeting. Hij vertelde over dat project in Haarlem en doet dat dit najaar nog veel vaker op allerlei andere plekken, Aan het einde van de ontmoeting maakt hij van zijn gast een foto. Recht in het gezicht. Oorbellen uit. Bril af. Haar verwaaid. Rode neus van de kou. Het maakt niet uit, als het maar degene is die hij heeft ontmoet. Wezenlijk heeft ontmoet. Hij vertelde dat veel van zijn gasten een plan maken voor die dag. Ze stellen voor veel kilometers te maken. Ze zijn blij met iemand die hen nu eens niet interrumpeert. Ze willen zwemmen in zee. Marsmallows in het vuur ho...